Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2014

Αν... θές ανάσα... ΄΄ζήσε΄΄ πρώτα... στη σιωπή


Αν θες φωτιά πρέπει στο χιόνι να ζεις
αν θες δροσιά πρέπει την έρημο να 'χεις
αν θες νερό άσε τη δίψα πρώτα να σε κυβερνά
κι αν θες ανάσα ζήσε πρώτα στη σιωπή
Μα αν θέλεις την αγάπηφτιάξε καινούριο χάρτη
Γερά τα ίχνη σου άσε να 'ρθει να σε βρειό
πως και 'γω εσένα
που μέσα στα καμένα
δικά σου λόγια είχα κρυμμένα
και τα 'κανα τραγούδι
πιο κόκκινο κι απ'το αίμα
κι ήρθε η φωτιά
ήρθε η αγάπη σε μένα
τότε θα δεις,
τότε θα τη δεις
δεν είναι ψέμα
όπου και να σαι 
η αγάπη θα σε βρει


Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2014

Ο γάμος του Έρωτα και της Ψυχής






Καρδιά μου

Για ποιο λόγο να ξεχάσεις;
Έχεις τόσο πολύ φόβο.
Για ποιο λόγο να ξεχάσεις,
αν θέλω μονάχα την αγάπη σου;

Είναι η ψυχή αυτή που μου λέει,
μου λέει να σε ακολουθήσω
Θέλω να σου δώσω,
να σου δώσω όλη, όλη, όλη, όλη 
τη συγχώρεσή σου
Αλλά ξέρω από αγάπη, καρδιά μου,
Εγώ ξέρω από αγάπη,
ξέρω, αγάπη μου,
καρδιά μου, καρδιά μου...

Θέλω να δώσω τη συγχώρεσή μου

Το ξέρω, αγάπη μου.

Για ποιο λόγο να φύγεις;
Κατάλαβέ με, σ' αγαπώ,
και το να μάχεσαι για μια ζωή μου αξίζει τον κόπο
αυτό θα πει αγάπη,
κατάλαβέ το, αγάπη μου.
Κι εγώ συγχωρώ, εγώ σε συγχωρώ
εγώ μπορώ να κάνω περισσότερα από αυτό.
Εγώ σ' αγαπώ,
θέλω να σου δώσω όλα όσα επιθυμήσεις
Γίνε η αγάπη μου, καρδιά μου.
Ξέρω από αγάπη,
Είσαι, είσαι η καρδιά μου,
είσαι η καρδιά μου,
θέλω να σου δώσω αγάπη
Κατάλαβέ το...

Θέλω να σε συγχωρέσω

Γίνε η αγάπη μου

Είναι η ψυχή αυτή που μου λέει,
μου λέει να σε ακολουθήσω...

Είναι η ψυχή αυτή που μου λέει,
μου λέει να σε ακολουθήσω....



Τρίτη 2 Δεκεμβρίου 2014









Εγώ που σ’ αγαπώ 
(Yo, la que te quiere)
Εγώ... είμαι η αδάμαστη γαζέλα σου,
ο κεραυνός που σχίζει το φως στο στήθος σου
Εγώ είμαι ο άνεμος ο ανήμερος στο βουνό
και η κάψα η πυκνωμένη της φωτιάς του πεύκου.
Εγώ τις νύχτες σου θερμαίνω,
ανάβοντας ηφαίστεια στα δυο μου χέρια,
μουσκεύοντας τα μάτια σου με τον καπνό των κρατήρων μου.
Εγώ ήρθα σε σένα ντυμένη την βροχή και την μνήμη,
γελώντας το γέλιο το αναλοίωτο των χρόνων.
Εγώ ο δρόμος ο ανεξερεύνητος,
το φως που διαλύει τα σκοτάδια.
Εγώ αστέρια αποθέτω ανάμεσα στη σάρκα τη δική σου και δική μου
και σε διατρέχω ολόκληρο,
δρομάκι το δρομάκι,
με την αγάπη μου ανυπόδητη,
και το φόβο μου ανένδυτο.
Εγώ είμαι ένα όνομα που τραγουδά και το ερωτεύεσαι
από την άλλη την πλευρά του φεγγαριού,
είμαι η προέκταση του χαμόγελου και του κορμιού σου όλου.
Εγώ είμαι κάτι που αυξάνει,
κάτι που γελάει και κλαίει.
Εγώ,
που σ’ αγαπώ


GIOCONDA BELLI


Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2014

Dream of a rainy night





Σ' έχω... χάσει... 
και πονάω
μα δεν παύω...
να σ' αγαπάω.
Όσο ζω...
θα σε θυμάμαι
με τη μνήμη σου
ξυπνάω και κοιμάμαι.
Στο όνειρό μου
σε ζητάω
στην αγκαλιά μου
σε κρατάω
και όταν... το πρωί
ξυπνήσω
πικρό δάκρυ θα χύσω.
William

Σάββατο 1 Νοεμβρίου 2014

ΤΟ ΔΑΚΡΥ ΤΗΣ ΧΑΡΑΣ




Το δάκρυ της χαράς .

Στίχοι: Λουδοβίκος των Ανωγείων
Μουσική: Λουδοβίκος των Ανωγείων
Πρώτη εκτέλεση: Λουδοβίκος των Ανωγείων
Άλλες ερμηνείες: Δάφνη Πανουργιά

Δεν έχω τι να πω
το ξέρω σ' αγαπώ
μα φεύγω πριν χαθείς
για να με ξαναβρείς.

Το δάκρυ της χαράς
έρχεται σαν γυρνάς
σαν σύννεφο βροχής
στη διψασμένη γη.

Ποιος θα το φανταστεί
πως η αγάπη αυτή
αγγίζει την καρδιά
μονάχα από μακριά.



Δευτέρα 13 Οκτωβρίου 2014

ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΑΙΜΑΤΑ



Της αγάπης αίματα με πορφύρωσαν
και χαρές ανείδωτες με σκιάσανε
οξειδώθηκα μες στη νοτιά των ανθρώπων
μακρινή μητέρα ρόδο μου αμάραντο

Στ’ ανοιχτά του πελάγου με καρτέρεσαν 
Με μπομπάρδες τρικάταρτες και μου ρίξανε
αμαρτία μου να `χα κι εγώ μιαν αγάπη 
μακρινή μητέρα ρόδο μου αμάραντο

Τον Ιούλιο κάποτε μισανοίξανε
τα μεγάλα μάτια της μες στα σπλάχνα μου
την παρθένα ζωή μια στιγμή να φωτίσουν
μακρινή μητέρα ρόδο μου αμάραντο



Τετάρτη 10 Σεπτεμβρίου 2014

Γκρίζα σιωπή βαραίνει τα σώματα


Μόνος κι άλλος κανείς εδώ
με το μέτωπο κολλημένο στις ράγες
να λογαριάζω τα σάπια βαγόνια
εδώ κι όχι αλλού, καμιά υπεκφυγή γι αλλού
τα τρένα όλα φευγάτα
κι οι μέρες μας ατέλειωτες…


Τρίτη 29 Ιουλίου 2014

ΜΙΑ ΣΤΑΓΟΝΑ ΑΓΑΠΗΣ ΣΟΥ ΖΗΤΗΣΑ




Ό,τι είχα το είχα μαζί σου
Ό,τι ζούσα το ζούσες κι εσύ
Η ζωή μου ήταν όλη δική σου
Κάθε ώρα και κάθε στιγμή
Μα εσύ ποτέ, ποτέ σου δε μ’ αγάπησες
Την ψυχή μου να δεις δεν προσπάθησες

Μια σταγόνα αγάπης σου ζήτησα
Και το μόνο που πήρα και λύγισα
Ήταν ψέμα γι’ αυτό και σ’ αρνήθηκα
Μα κι ακόμα γι’ αυτό σε λυπήθηκα

Ό,τι είχα το είχα για σένα
Ό,τι είχα αγάπη στοργή
Η αγκαλιά σου ήταν πάντα για μένα
Της ζωής μου η μόνη πηγή
Μα εσύ ποτέ, ποτέ σου δε μ’ αγάπησες
Την ψυχή μου να δεις δεν προσπάθησες

Μια σταγόνα αγάπης σου ζήτησα
Και το μόνο που πήρα και λύγισα
Ήταν ψέμα γι’ αυτό και σ’ αρνήθηκα
Μα κι ακόμα γι’ αυτό σε λυπήθηκα




Κυριακή 29 Ιουνίου 2014

** Α Γ Α Π Η **


Πιασμένοι απ’ το χέρι
θα κατεβούμε τη μαρμάρινη σκάλα
που έχει φθαρεί απ’ τα βήματα
των φθινοπωρινών σκιών.
Πάμε στους αγρούς
να φορέσουμε στα δάχτυλα
τις παπαρούνες και τον ήλιο
και την καινούργια χλόη.
Στα μάτια σου δε λιμνάζει
μήτ’ ένας κόκκος ίσκιου.
Να ο ήλιος που τρέχει
μέσα στα δάση.
Δεν έχουμε αργήσει.






Αγάπη...  Αγάπη...
Δε  μου ΄χες...  φέρει  εμένα...
μήτ΄ ένα  ψίχουλο...  φωτός...  για να δειπνήσω...
τα  τρυφερά  λυκόφωτα....
Oι  πράες  καμπύλες  των βουνών...
και  τα  λαμπρά  βράδια  του  θέρους...
με  ρωτούσανε  πως  είσαι....  
ω  Αγάπη....
Μα  εγώ... δεν είχα τι...  
ν΄ αποκριθώ...
κι  έφευγα  σιωπηλός...
ρίχνοντας  χάμω  την  μορφή  μου...
για  να  καλύψω  την  ταπείνωσή  μου...
Οι  ωχρές  αυγές...
ακουμπούσαν...  στο  περβάζι  μου...
το  διάφανο  πηγούνι  τους...
κάρφωναν...  το  πιο  πλατύ  μου  μέτωπο...
με  τα  μεγάλα...  γαλάζια  τους  μάτια...
και  με  κοιτούσαν  με  πικρία..
ζητώντας  ν΄ απολογηθώ...
Tις  νύχτες  του  έαρος
που  η  γύρη  των  άστρων... 
και  των  λουλουδιών....
Αγρυπνούσε  στο  δέρμα  μου...  
μια  λυπημένη  ανταύγεια...
σερνόταν  στην  απέραντη  ψυχή  μου...
γιατί  αργούσες  να ΄ρθεις...  
Αγάπη...
.................................................
Γιάννης  Ρίτσος


Κυριακή 22 Ιουνίου 2014

ΔΕΝ ΕΧΩ ΑΛΛΟ ΘΑΝΑΤΟ

Η ελευθερία...
είναι μια δύναμη... 
που ανήκει στον άνθρωπο, 
και που του επιτρέπει... 
να ενεργεί χωρίς να βλάπτει τα δικαιώματα του άλλου


Μετά από σήμερα δεν έχει άλλο φόβο
μετά από σήμερα δεν έχει άλλη πληγή
αυτό που λάτρευα στο σώμα το πληρώνω
αυτό που έτρεμα στα μάτια το’χω δει
ανοίγει η πόρτα φεύγεις εσύ και με αφήνεις μόνο

Εγώ απόψε τέλειωσα δεν έχω άλλο να ζήσω
απ’τη στιγμή που προχωράς και με αφήνεις πίσω
Εγώ απόψε τέλειωσα απόψε που σε χάνω
δεν έχω άλλο θάνατο δεν έχω άλλο θάνατο
δεν έχω άλλο θάνατο για να ξαναπεθάνω

Μετά από σήμερα δεν έχει άλλο δάκρυ
μετά από σήμερα δεν έχει άλλο θυμό
ποιόν είδες να’ζησε πιο πέρα απ’την αγάπη
ποιόν είδες να’πεσε πιο κάτω απ’τον γκρεμό
ανοίγει η πόρτα τρέχει η φωτιά 
και μένει πίσω η στάχτη

Εγώ απόψε τέλειωσα δεν έχω άλλο να ζήσω
απ’τη στιγμή που προχωράς και με αφήνεις πίσω
Εγώ απόψε τέλειωσα απόψε που σε χάνω
δεν έχω άλλο θάνατο δεν έχω άλλο θάνατο
δεν έχω άλλο θάνατο για να ξαναπεθάνω


Ντελακρουά, ο Ευγένιος
Οφηλία (ο θάνατός της) 
1843 
Λιθογραφία, 181 x 255 χιλιοστά 
Musée Eugène Delacroix, Παρίσι


Παρασκευή 20 Ιουνίου 2014

Όσες φορές μ’ έχεις φιλήσει τόσες φορές σταυρώθηκα,


Θα καλλιεργήσω...
το ωραιότερο άνθος. 
Στις καρδιές των ανθρώπων 
θα φυτέψω την Αχαριστία. 
Ευνοϊκοί είναι οι καιροί, 
κατάλληλος ο τόπος. 
Ο άνεμος τσακίζει τα δέντρα. 
Στη νοσηρή ατμόσφαιρα ορθώνονται φίδια. 
Οι εγκέφαλοι, εργαστήρια κιβδηλοποιών. 
Τερατώδη νήπια τα έργα, 
υπάρχουν στις γυάλες. 
Και μέσα σε δάσος από μάσκες, 
ζήτησε να ζήσεις. 
Εγώ θα καλλιεργήσω την Αχαριστία.

Κώστας Καρυωτάκης: 

Ο κήπος της Αχαριστίας

Πηγή: www.lifo.gr




Με το καράβι Αχαριστία
μια μέρα κρύα σαλπάρισες, 
κι απ’ τα προσωπικά σου δώρα
εκτός από βροχή και μπόρα
ένα μονάχα μ’ άφησες.

Μια παλιά φωτογραφία, 
αγκαλιά στη θάλασσα.
Χτες την έκανα κομμάτια
να μη βλέπουνε τα μάτια
πόσα χρόνια χάλασα.

Όσες φορές μ’ έχεις φιλήσει
τόσες φορές σταυρώθηκα, 
κι αυτό που απ’ όλα τώρα μένει
είναι μια κάμαρα θλιμμένη
που κάποτε σου δόθηκα.


Τρίτη 17 Ιουνίου 2014

Τα… όνειρα… που δεν ζήσαμε μαζί… …σημάδεψαν την ψυχή μου





Όνειρο που φεύγει είν’ η ζωή, 
μέσα στ’ όνειρό μου είσαι και συ.

Έρχεσαι πάντα το βράδυ
μελαγχολικά
σα το στερνό το τρένο του χειμώνα, 
η καρδιά μου χιονισμένη
στέπα ερημική προσμένει
τον καημό σου και σε καρτερεί.

Έρχεσαι και δε σωπαίνεις, 
μέσ’ από τη στάχτη
μια φωτιά γυρεύεις κι όλο φεύγεις
τριγυρνάς μέσα στη νύχτα
φάντασμα ωχρό της προσμονής μου
μαυροπούλι ερημικό.

Όνειρο που φεύγει είν’ η ζωή, 
μέσα στ’ όνειρό μου είσαι και συ.

Κι όπως έρχεσαι έτσι φεύγεις
έτσι απρόσμενα αγαπάς
μισείς ξεχνάς πλάνες μαζεύεις
μα η καρδιά μου χιονισμένη
στέπα ερημική προσμένει
τον καημό σου πάντα καρτερεί.

Όνειρο που φεύγει είν’ η ζωή, 
μέσα στ’ όνειρό μου είσαι κι εσύ.



Τετάρτη 11 Ιουνίου 2014




ΜΗΤΕΡΑ, ΦΙΛΗ ΜΟΥ ΠΑΛΙΑ

Ένα χτενάκι στα μαλλιά
Μια πινελιά πάνω στο γκρίζο
Μητέρα, φίλη μου παλιά
το παρελθόν σου ψηλαφίζω
Στο πιο κρυφό σου μυστικό
ψάχνω να βρω τι έχει φταίξει
ποιο χρέος σου απλήρωτο
τη μοίρα μου έχει παγιδέψει

Τι δεν μου χεις πει
τι μου έχεις κρύψει 
Ποιον αγάπησες, μητέρα 
Ποιος σου έχει λείψει
Πως θα λυτρωθείς
Πως θα με λυτρώσεις 
Στη δική σου μοίρα, μάνα
Μη με παραδώσεις

Σε ποια ρωγμή του φεγγαριού 
Είχες το πάθος σου κρυμμένο
Με την ντροπή του κοριτσιού
που ναι απ αγάπη ξεχασμένο
Πες μου ποιο θάνατο θρηνεί
αυτή η ρυτίδα πλάι στο στόμα
ποιάν ενοχή σου μακρινή 
πληρώνει το δικό μου σώμα