Κυριακή 29 Ιουνίου 2014

** Α Γ Α Π Η **


Πιασμένοι απ’ το χέρι
θα κατεβούμε τη μαρμάρινη σκάλα
που έχει φθαρεί απ’ τα βήματα
των φθινοπωρινών σκιών.
Πάμε στους αγρούς
να φορέσουμε στα δάχτυλα
τις παπαρούνες και τον ήλιο
και την καινούργια χλόη.
Στα μάτια σου δε λιμνάζει
μήτ’ ένας κόκκος ίσκιου.
Να ο ήλιος που τρέχει
μέσα στα δάση.
Δεν έχουμε αργήσει.






Αγάπη...  Αγάπη...
Δε  μου ΄χες...  φέρει  εμένα...
μήτ΄ ένα  ψίχουλο...  φωτός...  για να δειπνήσω...
τα  τρυφερά  λυκόφωτα....
Oι  πράες  καμπύλες  των βουνών...
και  τα  λαμπρά  βράδια  του  θέρους...
με  ρωτούσανε  πως  είσαι....  
ω  Αγάπη....
Μα  εγώ... δεν είχα τι...  
ν΄ αποκριθώ...
κι  έφευγα  σιωπηλός...
ρίχνοντας  χάμω  την  μορφή  μου...
για  να  καλύψω  την  ταπείνωσή  μου...
Οι  ωχρές  αυγές...
ακουμπούσαν...  στο  περβάζι  μου...
το  διάφανο  πηγούνι  τους...
κάρφωναν...  το  πιο  πλατύ  μου  μέτωπο...
με  τα  μεγάλα...  γαλάζια  τους  μάτια...
και  με  κοιτούσαν  με  πικρία..
ζητώντας  ν΄ απολογηθώ...
Tις  νύχτες  του  έαρος
που  η  γύρη  των  άστρων... 
και  των  λουλουδιών....
Αγρυπνούσε  στο  δέρμα  μου...  
μια  λυπημένη  ανταύγεια...
σερνόταν  στην  απέραντη  ψυχή  μου...
γιατί  αργούσες  να ΄ρθεις...  
Αγάπη...
.................................................
Γιάννης  Ρίτσος


Κυριακή 22 Ιουνίου 2014

ΔΕΝ ΕΧΩ ΑΛΛΟ ΘΑΝΑΤΟ

Η ελευθερία...
είναι μια δύναμη... 
που ανήκει στον άνθρωπο, 
και που του επιτρέπει... 
να ενεργεί χωρίς να βλάπτει τα δικαιώματα του άλλου


Μετά από σήμερα δεν έχει άλλο φόβο
μετά από σήμερα δεν έχει άλλη πληγή
αυτό που λάτρευα στο σώμα το πληρώνω
αυτό που έτρεμα στα μάτια το’χω δει
ανοίγει η πόρτα φεύγεις εσύ και με αφήνεις μόνο

Εγώ απόψε τέλειωσα δεν έχω άλλο να ζήσω
απ’τη στιγμή που προχωράς και με αφήνεις πίσω
Εγώ απόψε τέλειωσα απόψε που σε χάνω
δεν έχω άλλο θάνατο δεν έχω άλλο θάνατο
δεν έχω άλλο θάνατο για να ξαναπεθάνω

Μετά από σήμερα δεν έχει άλλο δάκρυ
μετά από σήμερα δεν έχει άλλο θυμό
ποιόν είδες να’ζησε πιο πέρα απ’την αγάπη
ποιόν είδες να’πεσε πιο κάτω απ’τον γκρεμό
ανοίγει η πόρτα τρέχει η φωτιά 
και μένει πίσω η στάχτη

Εγώ απόψε τέλειωσα δεν έχω άλλο να ζήσω
απ’τη στιγμή που προχωράς και με αφήνεις πίσω
Εγώ απόψε τέλειωσα απόψε που σε χάνω
δεν έχω άλλο θάνατο δεν έχω άλλο θάνατο
δεν έχω άλλο θάνατο για να ξαναπεθάνω


Ντελακρουά, ο Ευγένιος
Οφηλία (ο θάνατός της) 
1843 
Λιθογραφία, 181 x 255 χιλιοστά 
Musée Eugène Delacroix, Παρίσι


Παρασκευή 20 Ιουνίου 2014

Όσες φορές μ’ έχεις φιλήσει τόσες φορές σταυρώθηκα,


Θα καλλιεργήσω...
το ωραιότερο άνθος. 
Στις καρδιές των ανθρώπων 
θα φυτέψω την Αχαριστία. 
Ευνοϊκοί είναι οι καιροί, 
κατάλληλος ο τόπος. 
Ο άνεμος τσακίζει τα δέντρα. 
Στη νοσηρή ατμόσφαιρα ορθώνονται φίδια. 
Οι εγκέφαλοι, εργαστήρια κιβδηλοποιών. 
Τερατώδη νήπια τα έργα, 
υπάρχουν στις γυάλες. 
Και μέσα σε δάσος από μάσκες, 
ζήτησε να ζήσεις. 
Εγώ θα καλλιεργήσω την Αχαριστία.

Κώστας Καρυωτάκης: 

Ο κήπος της Αχαριστίας

Πηγή: www.lifo.gr




Με το καράβι Αχαριστία
μια μέρα κρύα σαλπάρισες, 
κι απ’ τα προσωπικά σου δώρα
εκτός από βροχή και μπόρα
ένα μονάχα μ’ άφησες.

Μια παλιά φωτογραφία, 
αγκαλιά στη θάλασσα.
Χτες την έκανα κομμάτια
να μη βλέπουνε τα μάτια
πόσα χρόνια χάλασα.

Όσες φορές μ’ έχεις φιλήσει
τόσες φορές σταυρώθηκα, 
κι αυτό που απ’ όλα τώρα μένει
είναι μια κάμαρα θλιμμένη
που κάποτε σου δόθηκα.


Τρίτη 17 Ιουνίου 2014

Τα… όνειρα… που δεν ζήσαμε μαζί… …σημάδεψαν την ψυχή μου





Όνειρο που φεύγει είν’ η ζωή, 
μέσα στ’ όνειρό μου είσαι και συ.

Έρχεσαι πάντα το βράδυ
μελαγχολικά
σα το στερνό το τρένο του χειμώνα, 
η καρδιά μου χιονισμένη
στέπα ερημική προσμένει
τον καημό σου και σε καρτερεί.

Έρχεσαι και δε σωπαίνεις, 
μέσ’ από τη στάχτη
μια φωτιά γυρεύεις κι όλο φεύγεις
τριγυρνάς μέσα στη νύχτα
φάντασμα ωχρό της προσμονής μου
μαυροπούλι ερημικό.

Όνειρο που φεύγει είν’ η ζωή, 
μέσα στ’ όνειρό μου είσαι και συ.

Κι όπως έρχεσαι έτσι φεύγεις
έτσι απρόσμενα αγαπάς
μισείς ξεχνάς πλάνες μαζεύεις
μα η καρδιά μου χιονισμένη
στέπα ερημική προσμένει
τον καημό σου πάντα καρτερεί.

Όνειρο που φεύγει είν’ η ζωή, 
μέσα στ’ όνειρό μου είσαι κι εσύ.



Τετάρτη 11 Ιουνίου 2014




ΜΗΤΕΡΑ, ΦΙΛΗ ΜΟΥ ΠΑΛΙΑ

Ένα χτενάκι στα μαλλιά
Μια πινελιά πάνω στο γκρίζο
Μητέρα, φίλη μου παλιά
το παρελθόν σου ψηλαφίζω
Στο πιο κρυφό σου μυστικό
ψάχνω να βρω τι έχει φταίξει
ποιο χρέος σου απλήρωτο
τη μοίρα μου έχει παγιδέψει

Τι δεν μου χεις πει
τι μου έχεις κρύψει 
Ποιον αγάπησες, μητέρα 
Ποιος σου έχει λείψει
Πως θα λυτρωθείς
Πως θα με λυτρώσεις 
Στη δική σου μοίρα, μάνα
Μη με παραδώσεις

Σε ποια ρωγμή του φεγγαριού 
Είχες το πάθος σου κρυμμένο
Με την ντροπή του κοριτσιού
που ναι απ αγάπη ξεχασμένο
Πες μου ποιο θάνατο θρηνεί
αυτή η ρυτίδα πλάι στο στόμα
ποιάν ενοχή σου μακρινή 
πληρώνει το δικό μου σώμα



Παρασκευή 6 Ιουνίου 2014

επιμένει το φως της τελευταίας στιγμής

Βρέχει... απόψε σκιές...
μέσα στη στέπα των τεσσάρων τοίχων...



Νιώθω να χάνω ό,τι πιστεύω

ο φόβος πάει να τα σβήσει
μα μέσα απ'όλα κάτι κλέβω
κάτι αποφάσισε να ζήσει



Κάτι το νιώθω επιμένει
το φως της τελευταίας στιγμής
κάτι που τόσα χρόνια παίρνει
πάντα το μέρος της ζωής




Με το σώμα στο κενό
την ψυχή στο στόμα
το παιχνίδι παίζεται
παίζεται ακόμα
Μες τα μάτια σου όσο ζω
πίνω φως και χρώμα
το παιχνίδι παίζεται
παίζεται ακόμα




Σαν πείσμα , σαν μια φλέβα αίμα
σαν περηφάνεια πριν λυγίσει
μέσα από όλα τα χαμένα
κάτι απόψε θα νικήσει



Κάτι το νιώθω επιμένει
το φως της τελευταίας στιγμής
κάτι που τόσα χρόνια παίρνει
πάντα το μέρος της ζωής




Με το σώμα στο κενό
την ψυχή στο στόμα
το παιχνίδι παίζεται
παίζεται ακόμα
Μες τα μάτια σου όσο ζω
πίνω φως και χρώμα
το παιχνίδι παίζεται
παίζεται ακόμα



Με το σώμα στο κενό
την ψυχή στο στόμα
το παιχνίδι παίζεται
παίζεται ακόμα
Μες τα μάτια σου όσο ζω
πίνω φως και χρώμα
το παιχνίδι παίζεται
παίζεται ακόμα



ΜΟΥΣΙΚΗ ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
ΣΤΙΧΟΙ ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΙΩΑΝΝΟΥ
VIDEO MONTAZ IOCASTIS


΄΄Σάλπαρε΄΄ Έτσι πεθαίνει ένας άγγελος



Σάλπαρε

Σάλπαρε!
Έτσι δείχνω την αγάπη μου
Το επεξεργάζομαι στο μυαλό μου επειδή
Ρίχνω το φτιάξιμο στην Διάσπαση της Προσοχής μου, μωρό μου

Έτσι πεθαίνει ένας άγγελος
Ρίχνω το φταίξιμο στην άρρωστη περηφάνια μου
Ρίξε το φτιάξιμο στην Διάσπαση της Προσοχής μου, μωρό μου

Σάλπαρε!
Σάλπαρε!
Σάλπαρε!
Σάλπαρε!
Σάλπαρε!

Ίσως θα έπρεπε να είχα καλέσει βοήθεια
Ίσως θα έπρεπε να είχα αυτοκτονήσει
Ρίξε το φτιάξιμο στην Διάσπαση της Προσοχής μου, μωρό μου

Ίσως είμαι ένα διαφορετικό είδος
Ίσως δεν ακούω
Γι' αυτό ρίξε το φτιάξιμο στην Διάσπαση της Προσοχής μου, μωρό μου

Σάλπαρε!
Σάλπαρε!
Σάλπαρε!
Σάλπαρε!
Σάλπαρε!

Λα λα λα λα λα λα ω!
Λα λα λα λα λα λα ω!
Σάλπαρε!
Σάλπαρε!
Σάλπαρε!
Σάλπαρε!
Σάλπαρε!

Σάλπαρε μαζί μου προς το σκοτάδι
Σάλπαρε!
Σάλπαρε μαζί μου προς το σκοτάδι
Σάλπαρε!
Σάλπαρε μαζί μου προς το σκοτάδι
Σάλπαρε!
Σάλπαρε μαζί μου προς το σκοτάδι
Σάλπαρε!




Sail

Sail!
This is how I show my love
I made it in my mind because
I blame it on my A.D.D. baby

This is how an angel dies
I blame it on my own sick pride
Blame it on my A.D.D. baby

Sail!
Sail!
Sail!
Sail!
Sail!

Maybe I should cry for help
Maybe I should kill myself
Blame it on my A.D.D. baby

Maybe I'm a different breed
Maybe I'm not listening
So blame it on my A.D.D. baby

Sail!
Sail!
Sail!
Sail!
Sail!

La la la la la la oh!
La la la la la la oh!
Sail!
Sail!
Sail!
Sail!
Sail!

Sail with me into the dark
Sail!
Sail with me into the dark
Sail!
Sail with me into the dark
Sail!
Sail with me, sail with me
Sail!



Δευτέρα 2 Ιουνίου 2014

Το νησί των συναισθημάτων...!!!

Πρέπει...
να σηκωθώ από τον καναπέ  μου...
ΝΑ...
αρχίσω να αγωνίζομαι....
ενάντια
σε αυτόν τον απέραντο τρόμο
να παλέψω
για την
ΑΓΑΠΗ
την
ΕΙΡΗΝΗ
για
ΜΕΝΑ
για
ΣΕΝΑ







Το νησί των συναισθημάτων




'Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε ένα νησί
στο οποίο ζούσαν όλα τα συναισθήματα.
Εκεί, ανάμεσα στα υπόλοιπα, ζούσαν
και η Ευτυχία, η Λύπη, η Γνώση, η Αγάπη...

Μια μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε
και έτσι όλοι επισκεύασαν τις βάρκες τους
και άρχισαν να φεύγουν.
Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω.
Ήθελε να αντέξει μέχρι την τελευταία στιγμή.

Όταν το νησί άρχισε να βυθίζεται, η Αγάπη
άρχισε να ζητάει βοήθεια.
Βλέπει τον Πλούτο που περνούσε με μια
λαμπερή θαλαμηγό. Η Αγάπη τον ρωτάει:
- 'Πλούτε, μπορείς να με πάρεις μαζί σου;'
-'Όχι, δεν μπορώ' απάντησε ο Πλούτος.
'Έχω ασήμι και χρυσάφι στο σκάφος μου και
δεν υπάρχει χώρος για σένα'.

Η Αγάπη τότε αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια
από την Αλαζονεία που επίσης περνούσε από
μπροστά της σε ένα πανέμορφο σκάφος.
-'Σε παρακαλώ, βοήθησέ με' είπε η Αγάπη.
-'Δεν μπορώ να σε βοηθήσω, Αγάπη.. Είσαι
μούσκεμα και θα μου χαλάσεις το όμορφο
σκάφος μου' της απάντησε η Αλαζονεία.

H Λύπη ήταν πιο πέρα και έτσι η Αγάπη
αποφάσισε να ζητήσει από αυτή βοήθεια.
-'Λύπη, άφησέ με να έρθω μαζί σου'.
-'Ω Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη που
θέλω να μείνω μόνη μου' είπε η Λύπη.
Η Ευτυχία πέρασε μπροστά από την Αγάπη
αλλά και αυτή δεν της έδωσε σημασία.
Ήταν τόσο ευτυχισμένη, που ούτε καν άκουσε
την Αγάπη να ζητά βοήθεια.

Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή:
-'Αγάπη, έλα προς τα εδώ!
Θα σε πάρω εγώ μαζί μου!'
Ήταν ένας πολύ ηλικιωμένος κύριος που η
Αγάπη δεν γνώριζε, αλλά ήταν γεμάτη από
τέτοια ευγνωμοσύνη, που ξέχασε να ρωτήσει
το όνομά του.

Όταν έφτασαν στη στεριά, ο κύριος έφυγε
και πήγε στο δρόμο του.
Η Αγάπη, γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε
στον κύριο που τη βοήθησε, ρώτησε τη Γνώση:
-'Γνώση, ποιος με βοήθησε';
-'Ο Χρόνος' της απάντησε η Γνώση.
-'Ο Χρόνος;' ρώτησε η Αγάπη. ,
'Γιατί με βοήθησε ο Χρόνος;'

Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με βαθιά
σοφία της είπε:
'Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο
μεγάλη σημασία έχει η Αγάπη'.