** Α Γ Α Π Η **

Πιασμένοι απ’ το χέρι

θα κατεβούμε τη μαρμάρινη σκάλα

που έχει φθαρεί απ’ τα βήματα

των φθινοπωρινών σκιών.

Πάμε στους αγρούς

να φορέσουμε στα δάχτυλα

τις παπαρούνες και τον ήλιο

και την καινούργια χλόη.

Στα μάτια σου δε λιμνάζει

μήτ’ ένας κόκκος ίσκιου.

Να ο ήλιος που τρέχει

μέσα στα δάση.

Δεν έχουμε αργήσει.

Αγάπη...  Αγάπη...

Δε  μου ΄χες...  φέρει  εμένα...

μήτ΄ ένα  ψίχουλο...  φωτός...  για να δειπνήσω...

τα  τρυφερά  λυκόφωτα....

Oι  πράες  καμπύλες  των βουνών...

και  τα  λαμπρά  βράδια  του  θέρους...

με  ρωτούσανε  πως  είσαι....  

ω  Αγάπη....

Μα  εγώ... δεν είχα τι...  

ν΄ αποκριθώ...

κι  έφευγα  σιωπηλός...

ρίχνοντας  χάμω  την  μορφή  μου...

για  να  καλύψω  την  ταπείνωσή  μου...

Οι  ωχρές  αυγές...

ακουμπούσαν...  στο  περβάζι  μου...

το  διάφανο  πηγούνι  τους...

κάρφωναν...  το  πιο  πλατύ  μου  μέτωπο...

με  τα  μεγάλα...  γαλάζια  τους  μάτια...

και  με  κοιτούσαν  με  πικρία..

ζητώντας  ν΄ απολογηθώ...

Tις  νύχτες  του  έαρος

που  η  γύρη  των  άστρων... 

και  των  λουλουδιών....

Αγρυπνούσε  στο  δέρμα  μου...  

μια  λυπημένη  ανταύγεια...

σερνόταν  στην  απέραντη  ψυχή  μου...

γιατί  αργούσες  να ΄ρθεις...  

Αγάπη...

.................................................

Γιάννης  Ρίτσος