Κυριακή 21 Ιουνίου 2015

Είναι το γέλιο σου



...........Είναι το γέλιο σου...!!!




Απ’ τα μαλλάκια σου
κρατιέμαι στη ζωή
πριγκίπισσά μου εσύ
Μαρία και Ελένη
στις μαύρες μπούκλες σου
γερά έχει πιαστεί
η μοίρα που ζητά η ψυχή
ήσυχα ν’ ανασαίνει

Είναι το γέλιο σου
είναι το γέλιο σου
είναι το γέλιο σου
που γράφει μουσική
είναι το γέλιο σου
είναι το γέλιο σου
είναι το γέλιο σου
που τη χαρά ανασταίνει

Απ’ το χεράκι σου
κρεμιέμαι σαν παιδί
πατώ στο βήμα σου
και κείνο με πηγαίνει
σε παραλίες
που δεν έχω ξαναδεί
και σαν ιπτάμενο χαλί
στους ουρανούς με φέρνει

Είναι το γέλιο σου
είναι το γέλιο σου
είναι το γέλιο σου
που γράφει μουσική
είναι το γέλιο σου
είναι το γέλιο σου
είναι το γέλιο σου
που τη χαρά ανασταίνει


ΠΑΤΕΡΑΣ.. ΄΄Ευκαιρίας δοθείσης΄΄

21 - 6 - 2015
΄΄Ευκαιρίας  δοθείσης΄΄ 


Ύψιστη  προσφορά  του  Θεού
η  Δημιουργία  Ζωής
-Ύψιστη  προσφορά  της  φύσης η ζωή.

ΠΑΤΕΡΑΣ...

...ρόλος...  σημαντικός  στην  ανάπτυξη και διαμόρφωση 
της  ψυχοσωματικής  υγείας  ενός παιδιού.
Ένας  ρόλος  πολυπρόσωπος  δύσκολος....
που...
διαφοροποιείτε...  από  το  φύλλο  του  παιδιού...

Η μορφή... 
που  επιβάλετε... να  λειτουργεί
πρωτίστως  Πατρικά.... αλλά...  και  Μητρικά...
όταν το απαιτούν  οι συνθήκες...
με...  δεδομένα...
την αγάπη... την αξιοπρέπεια... και  τον σεβασμό...
για  την επιβίωση...  της  ΄΄προέκτασης΄΄ της  ψυχή  τους


  

Στα χέρια της μητέρας μου, κοιμόταν ο πατέρας μου
Και η ζωή ξημερώνει στα παιδικά μου μάτια
Και το πρωί που έφευγε, μια ακτίνα του ήλιου ξέφευγε
Και χόρευε στο βήμα του αργά στα σκαλοπάτια

Στο μεσιανό του δάκτυλο μια φαγωμένη βέρα
Κι ανάμεσα στα χείλη του μια ήσυχη γραμμή
Δε μίλαγε μα δάκρυζε, στην πρώτη καλημέρα
Λογια είναι τα δάκρυα, κρυμμένα στα κορμί

Τους δρόμους που περπάταγε, ασίκικα τους πάταγε
Κι ας ήταν ο πατέρας μου σκαρί συνηθισμένο
Στους ουρανούς αρμένισε και το σακάκι ανέμισε
Καιρός πάει που έφυγε μα εγώ τον περιμένω





Παρασκευή 5 Ιουνίου 2015

Η....
ΕΥΡΩΠΗ....
αποδεικνύει...
οτι...  ΤΕΛΙΚΑ....
- είμαστε....  γι αυτούς
η προέκταση  της ΑΣΙΑΣ....
η ΠΥΛΗ...  συμφερόντων και εμπορευμάτων...
της υπανάπτυκτης  Αφρικής...
που είχαν υποτάξει...  αιώνες πριν....
και καθήλωσαν  στην μιζέρια... στην φτώχεια...
Η πύλη...  μεταναστών... υπόδουλων ψυχών
που για ένα κομμάτι ψωμί
θα ανταλλάξουν ζωτικά όργανα
θα προσφέρουν εργατικά χέρια...

--- Ενα  είδος...  φυσικού  δορυφόρου προστασίας
(με τα υπόλοιπα Μεσογειακά  κράτη.... )
που  θα  φιλτράρει   μετανάστες.... λοιμώξεις... κ.α.

--- Εύκολη...   η  επιβολή  του προγράμματος...
με τις επιλογές  διεφθαρμένων πολιτικών υποχείρια τους...
που...... πλούτισαν στις πλάτες  του Ελληνικού  Λαού....

--- Δεν  τους  δίδαξε η Ιστορία  του Έλληνα...
1821-1922-1940.........
οτι  ΕΜΕΙΣ.... θα επιβιώνουμε σε κάθε καταστροφή
που θα προκαλούν....?
(Έλληνες πολιτικοί και Ξένοι....)




Κυριακή 10 Μαΐου 2015

Μάνα - Γιαγιά - Μάνα...
Η ροή... 
της...ζωής... 
και των καταστάσεων....
ανατρέπονται - αλλάζουν 
από στιγμή σε στιγμή...
μέρα με την μέρα...
Είναι όμως κάποιες στιγμές... 
βαθιά χαραγμένες στην ψυχή
την καρδιά και το μυαλό...
Στιγμές... σφραγίδα
Αυτές που σου δίνουν την δύναμη
να αναπτύξεις την προσωπικότητά σου
Η βάση του ΄΄εγώ΄΄ το ποιος ΄΄είσαι΄΄
Ολα ξεκινούν απο τον άνθρωπο
που θα σου ανοίξει την πόρτα
να δείς τον υπόλοιπο κόσμο.

- Ο δικός μου άνθρωπος
μετανάστης στην ίδια του την πατρίδα...
με πληγές στην καρδιά και το κορμί
με απώλειες αγαπημένων ανθρώπων
όντας σε μεγάλη ηλικία
είχε την δύναμη να αναστήσει
δυο ψυχές
Αυτή η δύναμη...
είναι η κληρονομιά μας...
Η αγάπη της.... μάθημα ζωής...
Ο σεβασμός στους ανθρώπους... 
λάβαρο επανάστασης
για έναν όμορφο κόσμο
Αυτόν που διδάσκουμε στα δικά μας παιδιά.



Στ' άσπρα σεντόνια κρυφά, γέλια παιδικά...
Σαν το ζυμάρι απαλά χέρια μου λευκά...
Τότε της μάνας η αγκαλιά μας έχτιζε φωλιά στον ουρανό
Τώρα η αγάπη βουνό σώμα μου ορφανό...

Μάνα μου σαν το πρώτο κλάμα μου
κάθε μου δάκρυ
της ζωής το θαύμα μου
Μάνα μου σαν το πρώτο γάλα μου κάθε μου αγάπη...

Δυο φανταράκια, σειρά
μάγουλα καυτά
Σαν τη φτερούγα ανοιχτά χέρια μου λευκά...
Τότε της μάνας η αγκαλιά μας έπαιρνε τη φωτιά απ'το μυαλό
Τώρα δε βρίσκεις νερό στόμα μου στεγνό...

Μάνα μου σαν το πρώτο κλάμα μου
κάθε μου δάκρυ
της ζωής το θαύμα μου
Μάνα μου σαν το πρώτο γάλα μου κάθε μου αγάπη...


Σάββατο 9 Μαΐου 2015



Ποιο το χρώμα της αγάπης
ποιος θα μου το βρεί.

Να 'ναι κόκκινο σαν ήλιος
θα καίει σαν φωτιά.
Κίτρινο σαν το φεγγάρι
θα 'χει μοναξιά.

Να 'χει τ' ουρανού το χρώμα
θα 'ναι μακριά.
Να 'ναι μαύρο σαν τη νύχτα
θα ' πονηρή.

Ποιο το χρώμα της αγάπης
ποιος θα μου το βρει.

Να 'ναι άσπρο συννεφάκι
φεύγει και περνά.
Να 'ναι άσπρο γιασεμάκι
στον ανθό χαλά.
Να 'ναι άσπρο γιασεμάκι
στον ανθό χαλά.

Να 'ναι το ουράνιο τόξο
που δεν πιάνεται
όλο φαίνεται πως φτάνω
κι όλο χάνεται
όλο φαίνεται πως φτάνω
κι όλο χάνεται.

Ποιο το χρώμα της αγάπης
ποιος θα μου το βρεί.

Παρασκευή 8 Μαΐου 2015



ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ 10 ΜΑΪΟΥ...
Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ....
Ψυχές...
που έχουν φύγει....  
δεν...  θα πάρουν ΠΟΤΕ
απάντηση... στην ερώτηση....
--- Γιατί.... μαμά....?
Ψυχές...
που ανασάνουν... 
τα σκληρά απάνθρωπα..... χνότα...
θα φύγουν με το ίδιο ερωτηματικό...
--- Γιατί... μαμά...?
Δεν θα πάρουν....  ΠΟΤΕ  απάντηση...
ΜΑΝΑ...
ορισμός  της ύπαρξης....  σεβασμού... λατρείας...  
υποταγής στην σωστή διαμόρφωση των ψυχών.... 
,,,,,,της ψυχή τους...
ΜΑΝΑ... 
η γυναίκα που τεκνοποιεί - υοθετεί 
ο άντρας  που  λειτουργεί...
με τα ένστικτα της μάνας... 
για την ψυχή της ψυχής του....
Πόσα κενά αφήνουμε στις ψυχές των παιδιών μας...
Πόσα δικά μας κενά μεταβιβάζουμε στα παιδιά μας.
Πόσα λάθη κάνουμε εγωιστικά σκεπτόμενοι εμάς....
με θύματα... τις  ψυχές των παιδιών μας... τις ψυχές μας....?


ΜΗΤΕΡΑ, ΦΙΛΗ ΜΟΥ ΠΑΛΙΑ

Ένα χτενάκι στα μαλλιά
Μια πινελιά πάνω στο γκρίζο
Μητέρα, φίλη μου παλιά
το παρελθόν σου ψηλαφίζω
Στο πιο κρυφό σου μυστικό
ψάχνω να βρω τι έχει φταίξει
ποιο χρέος σου απλήρωτο
τη μοίρα μου έχει παγιδέψει

Τι δεν μου χεις πει
τι μου έχεις κρύψει 
Ποιον αγάπησες, μητέρα 
Ποιος σου έχει λείψει
Πως θα λυτρωθείς
Πως θα με λυτρώσεις 
Στη δική σου μοίρα, μάνα
Μη με παραδώσεις

Σε ποια ρωγμή του φεγγαριού 
Είχες το πάθος σου κρυμμένο
Με την ντροπή του κοριτσιού
που ναι απ αγάπη ξεχασμένο
Πες μου ποιο θάνατο θρηνεί
αυτή η ρυτίδα πλάι στο στόμα
ποιάν ενοχή σου μακρινή 
πληρώνει το δικό μου σώμα

Δευτέρα 4 Μαΐου 2015


Όσο... 
και να μετράω...
τις πληγές...
τα μάτια της ψυχής...
σκηνοθετούν...
στην έρημο 
της μοναξιάς...
...οάσεις...
...μακραίνει...  η νύχτα...
η  αναμονή της  αυγής...
αναστατώνει... την ψυχή μου
τρομάζω στη μοναξιά... του αύριο..
Ολα  θα  είναι....  
ίδια..............
(Σ.Κ.)
.




Στην μέση ενός μικρού σπιτιού που 'χω νοικιάσει
το γέλιο ενός μωρού παιδιού με έχει αγκαλιάσει.
Τα ζήτησα όλα απ' τη ζωή μου, τα πλήρωσα με τη ψυχή μου
να έχει ένα τόπο η καρδιά πριν να γεράσει...

Έχει πανσέληνο απόψε κι είναι ωραία
είναι αλλιώτικη η σιωπή χωρίς παρέα.
Δεν νοιώθω θλίψη, μα μου΄χει λείψει
το κοριτσάκι αυτό που αγάπησες τυχαία.
Δεν νιώθω θλίψη, μα μου 'χει λείψει
το λάγνο ψέμα σου, που τα 'κανε όλα ωραία.

Είναι σκληρό για μια γυναίκα να 'ναι μόνη
στο λέω τώρα που η αλήθεια δεν θυμώνει.
Όση και να 'ναι η δύναμή μου, θέλω έναν άνθρωπο μαζί μου
Η μοναξιά στήνει παγίδες και πληγώνει...

Μα έχει πανσέληνο απόψε κι είναι ωραία
το σπίτι μου έρημο μα κάνουμε παρέα.
Δεν νοιώθω θλίψη, μα μου 'χει λείψει
το κοριτσάκι αυτό που αγάπησες τυχαία.
Δεν νοιώθω θλίψη, μα μου 'χει λείψει
το λάγνο ψέμα σου, που τα 'κανε όλα ωραία.